MALT: een site met een rijke geschiedenis

Mechelen en zijn omringende gehuchten maakten in de 13de eeuw een ongeziene bloei mee. Het succes duurde tot de 16de eeuw, wanneer het aanhoudende politiek-religieuze geweld ervoor zorgen dat de Mechelse bevolking zich opsloot in de binnenstad en de omliggende gebieden overliet aan de landbouw en veeteelt. Pas in 1806, toen Napoleon de stadsversterkingen sloopte en zo letterlijk de weg naar de periferie opende, kwam er weer leven in de stadsrand. 

Met de aanduiding van Mechelen als centraal spoorwegknooppunt in 1834 werd de industriële expansie in gang gezet en toen in 1885 het mouterijcomplex Vandermolen – gerealiseerd door de vermaarde Antwerpse architect Georges Matthyssens – werd opgezet, werden de eerste bouwstenen gelegd voor wat we vandaag de dag MALT noemen.

Van mout naar rubber

Het indrukwekkende mouterijgebouw, dat in die tijd boven de schaarse Mechelse bebouwing uittorende, inspireerde de MALT projectsite. Drie verdiepen hoog, met twee parallelle zadeldaken en grote mouttorens achteraan, sierde de mouterij het landschap. Maar nog geen halve eeuw later transformeerde de mouterij in de rubberfabriek ‘Le Caoutchouc Récupéré (Socaré) en onderging de site een hele reeks uitbreidingen. In 1930 was Socaré de grootste Belgische verwerker van gebruikt rubber, maar ook dat mocht niet duren. Na de Tweede Wereldoorlog vielen de industriële activiteiten stelselmatig terug en stapsgewijs werd de site opgedeeld en de gebouwen en terreinen verkocht.

Meubels en metaal

Een van de loten werd verkocht aan nabijgelegen meubelfabrikant Van Craen, een bedrijf dat in de jaren na de aankoop maar liefst vijfmaal uitbreidde met diverse werkplaatsen en magazijnen. In 1929 kwam het monumentale gebouw van ingenieur Petryn in handen van de meubelfabrikant, waarmee de firma haar grootste omvang ooit bereikte. Van Craen bleef succesvol tot de overgang naar het nieuwe millennium, toen hun gebouwen in handen kwamen van de firma Frans Trap en zoon, actief in de houtimport. In 2017 maakte Frans Trap en zoon echter hun laatste parketvloer en moest het de boeken neerleggen. 

Een ander groot deel van de site werd in de tweede helft van de 20ste eeuw overgenomen door Inofer, kort voor ‘S.A. l’Industrie du Non Ferreux’. De warmperserij van non-ferrometalen stelde in de jaren ‘90 meer dan 200 mensen tewerk en liet nieuwe kantoren en werkplaatsen ontwerpen door de bekende Antwerpse architect Léon Stynen, maar ook Inofer legde in 2013 definitief de boeken neer.

Klaar voor de toekomst

Vandaag, na jaren van storende leegstand, maken de nieuwe eigenaars PSR-CODIC en Tervia’s-Triginta er werk van de site te herwaarderen. Een aantal historisch markante gebouwen zoals het ‘Socaré’-gebouw, alsook de vroegere stookplaats, showroom en fabriekshal van de vroegere meubelfabriek Van Craen zijn de achtergebleven getuigen van het rijke industriële verleden van de MALT site. Door het duurzaam integreren en activeren van dit bouwkundig erfgoed krijgt het nieuwe stadsdeel een uitgesproken identiteit en wordt het de nieuwe uitvalsbasis voor veel gezinnen, in een autoluwe en groene woon- en werkomgeving.